Reageer
Met het zweet op de rug ben ik deze blog aan het schrijven. Niet alleen in Frankrijk, ook in Nederland wordt de 30 graden steeds weer aangetikt. We moeten er wel aan wennen, aan die hoge temperaturen, hoewel ze niet typerend voor de regio Creuse zijn. Wat hebben we trouwens een luxe hier: De dikke muren van ons huis houden veel warmte tegen. Dus binnen is het nog goed te doen. Ook hebben we het zwembad voor de gasten opgezet, waar we zelf ook in gaan om af te koelen. De hangmat is ook opgehangen en hangt lekker in de schaduw.
Waar we druk mee zijn is de moestuin, want met deze hitte heeft het gewas wel water nodig. Dorines vader was hier een poosje op bezoek en heeft met Marko een pomp opgehaald om zo de moestuin goed te kunnen besproeien. Zowel ’s ochtends als ’s avonds gaan we langs de planten om ze water te geven. Het groeit als kool en we kunnen al sla uit eigen tuin eten!
In de plantenkas is Dorine druk bezig om zaad op te kweken van ui, prei, basilicum, meloen en koriander. We weten nog niet zo goed hoe het allemaal moet, en al doende leert men. Ook heeft Marko zonnebloemen geplant en die kan je bijna zien groeien, zo hard gaat dat.
Ook hebben we op verschillende plekken plantjes gevonden, zoals lavendel en citroen, die we ook al geplant hebben. Zo zijn we druk bezig in de tuin, wat best wel werk is en ook ontzettend leuk is om te doen. Het is wonderlijk hoe uit een zaadje een compleet plantje groeit. Daar stonden we eerder niet zo bij stil.
Naast het bezoek van Dorines vader hebben ook Dorines zoon Hugo met zijn vriendin Zhara verwelkomd. Ze hebben genoten van hun verblijf (wij ook!) en hebben de omgeving ook bekeken. Hoewel het liefhebbers zijn van grote steden vonden ze het toch wel erg mooi in de Creuse. Op de terugweg zijn ze nog een dagje in Parijs geweest en hebben ze hun portie ‘grote stad’ alsnog gekregen hebben.
Verder hebben we ook al diverse gasten mogen verwelkomen, zowel op de camping als in de chambres. Het samen eten ’s avonds is erg gezellig en er ontstaan leuke gesprekken over van alles en nog wat. De taal, de cultuur, de gewoontes, en allerlei andere belevenissen. We hebben Nederlanders en Fransen ontvangen, maar ook Belgen, Duitsers en een Engelsman, die in Australië woont en recentelijk in Spanje was getrouwd met een vrouw die hij in Thailand had leren kennen. Kortom: allerlei pluimage wat voor veel variatie en gezelligheid zorgt!
Ook zijn we stukje bij beetje de plek aan het inrichten naar onze wensen. Het geheel was natuurlijk al prachtig en de meeste tijd die we besteden aan Le Mas Bellanger gaat ook naar het onderhouden en bijhouden van hoe het er nu bij staat. Op een aantal plekken hebben we kleine aanpassingen gedaan naar onze smaak, en getracht om de oorspronkelijke uitstraling te bewaren.
Zo hebben we een nieuwe plaat op de buitenmuur gemaakt. Op die plek was een emaillen plaat van reclame voor Tabak (Van Nelle) opgehangen, omdat er een oud doorvoergat in de muur zat (van een geiser oid) Dorine had een prachtige plaat van Cortenstaal gekregen van een lotusbloem en die wilden we daar ophangen. Marko heeft een oude chipwood plaat opgeknapt en gebeitst en daar hebben we het logo van de lotusbloem op gemonteerd. Dat hebben we omgewisseld met de emaillen plaat van Van Nelle.
Zo zijn we elke dag bezig. Bezig met settelen, met onze weg vinden in dit nieuwe bestaan. Dat alles in het frans gaat, dat het werk wat je doet anders was dan wat je eerst deed. Dat we nu behalve partners ook nog collega’s zijn (en dat is soms best een uitdaging) en dat we naast de werkzaamheden van de chambres en de minicamping ook nog eens een bult werk hebben aan de enorme tuin (wat we erg leuk vinden) én er nog een moestuin bij hebben ingericht. We hebben ook al leuke routes ontdekt om met Guus de hond te kunnen wandelen en nemen soms de gasten mee uit wandelen. Elke dag is weer een avontuur. Komen er gasten? (qua camping komt eigenlijk iedereen op de bonnefooi) Wat eten we? Moet het gras worden gemaaid? Waar zijn de katten? Waar is de hond? Zijn de kersen al rijp? Wat kan je eigenlijk zoal van kersen maken? Het houdt ons allemaal lekker bezig en we worden er ook nog blij van! Moe en voldaan kruipen we ’s avonds in bed en kunnen gelukkig goed slapen.
De hitte houdt nog wel even aan de komende weken. Het tempo gaat dan iets omlaag, en we blijven genieten van al het moois wat we hier hebben. De omgeving, de gasten, de boerderij, de tuin. We genieten enorm van het buitenleven. En voor wie zin krijgt om mee te komen genieten van al het moois wat Le Mas Bellanger te bieden heeft zeggen we: wees welkom!
Jullie hebben in de blogs al gezien en gelezen dat we een hond hebben. De hond gaat overal met ons mee en was ook al regelmatig mee geweest op campervakantie. Dat we hem hadden rondscharrelen tijdens de voorbereidingen en werkzaamheden op Le Ms Bellanger was niet zo erg. Wel af en toe hinderlijk, maar gelukkig luistert hij behoorlijk goed (voor een Labrador dan)
Daarnaast hebben we ook nog drie katten. Stip, de moeder en Rover en Flip, haar zoons. En hoe verhuis je nou drie katten naar Frankrijk? Daar hadden we toch wel lang over nagedacht. Tijdens het verkoopproces van het huis stuitten we ook al steeds op de vraag: Hoe blijven de katten buiten beeld? Hoe kunnen we het huis laten fotograferen op Funda en hoe voorkomen we dat ze naar binnen sneaken tijdens bezichtigingen? (en vooral: hoe houden we het huis netjes met al die huisdieren die er wonen?)
De oplossing kwam vrij snel: Albert, de vader van Dorines kinderen bood aan dat de katten tijdens de bezichtigingsperiode van het huis wel bij hem konden wonen. Hij had per slot van rekening al een kat, dan konden er nog wel drie bij. Zo gezegd, zo gedaan. Alle drie de katten werden in een kooitje gestopt en met de camper van Emmen naar Odoorn gereden. Dat was een flink gemiauw onderweg! Gelukkig duurde die rit maar 15 minuutjes.
De katten wenden snel aan hun nieuwe plekje en de funda-foto’s en de bezichtigingen konden kat-loos gedaan worden. De katten gingen daar ook al snel naar buiten en twee van de drie konden het ook goed vinden met Simba, de kat van Albert. Alleen Rover, de rode kater moest niets van hem hebben. Gelukkig kwamen ze elkaar niet te vaak tegen en hadden ze elk een eigen plekje in huis.
Na de verkoop van ons huis kwamen de katten weer terug aan de Rozentuin en ook die rit verliep prima. We hadden bedacht dat met de emigratie wij eerst alleen met Guus de hond zouden gaan en dat de katten opnieuw naar Albert in Odoorn zouden gaan. Zo konden we eerst het huis inrichten en zouden we een aantal weken later de katten komen ophalen, samen met de allerlaatste spullen, die we óf vergeten waren, óf niet meer pasten in de verhuisbus of camper.
Zo gezegd zo gedaan. Na een kleine 4 weken klussen en inrichten en landen zijn we met de camper teruggereden naar Nederland en hebben een paar dagen gebivakkeerd op de oprit bij Albert in Odoorn. Net als de periode tussen de overdracht van het huis in Emmen en de emigratie 10 dagen later naar Frankrijk. We kwamen zondag aan het einde van de dag aan en zijn dinsdagavond weer vertrokken. Dorine heeft nog op maandagavond en dinsdagavond haar yogalessen verzorgd en daarna zijn we vertrokken.
We besloten om ’s avonds te gaan rijden, zodat we de nacht door konden rijden. De dieren zouden dan wellicht wat gaan slapen en ook het verkeer was op die manier het rustigst. Normaal mijden wij de drukte van Antwerpen, Brussel en Parijs en tolwegen, maar als je die ’s nachts passeert is er weinig aan de hand. We hebben de route ook in een record-tijd gereden: 11,5 uur!
Voor de katten hadden we een grote bench opgeduikeld via marktplaats omdat we dachten dat zo’n lange tijd in een klein mandje ook wel heel stressvol voor de katten zouden zijn. Dat is heel goed bevallen, want op een paar miauwtjes na hebben we ze de hele reis bijna niet gehoord.
Ook waren Dorines zoon Hugo en zijn vriendin Zhara mee en die hielden ook een oogje in het zeil. Onderweg hebben we de katten wat eten en drinken gegeven en eigenlijk is de reis heel voorspoedig verlopen. Eenmaal aangekomen op Le Mas Bellanger, hebben we ze vanuit de kooi zelf laten uitstappen uit de camper. Best we spannend omdat ze dan meteen buiten kwamen. Ze waren zo overweldigd dat ze dicht bij ons en de camper bleven. We hebben ze naar binnen geleid en daar hebben ze het huis verkend. We merkten dat ze het wel heel spannend vonden en hebben ze de rust en ruimte gegeven om alles te besnuffelen en te onderzoeken.
De volgende dag waren ze vooral binnen. Aan het einde van de dag wilden ze wel op onderzoek uit naar buiten en toen het eenmaal bedtijd was voor ons, wilden de katten eigenlijk niet naar binnen! Er valt ook zoveel te bekijken buiten. Ook hebben we ze het kattenluikje laten zien en daar gaan ze inmiddels al zelf door naar buiten en binnen. Natuurlijk is alles nog spannend en eng voor ze, het is wel heel leuk om te zien dat ze steeds meer durven en dat ze zelfstandig al naar buiten en naar binnen gaan.
We hopen dat ze het hier net zo mooi gaan vinden als wij en dat ze zich vrij voelen om te gaan en staan op ons terrein. Het is mooi om te zien dat er nu al momenten zijn dat ze relaxed op een plekje liggen te genieten van de zon. Al met al was het weer een mooi avontuur!
De afgelopen weken hebben we druk gebouwd aan ons nieuwe bestaan in Frankrijk. De spullen uitgepakt, de kamers ingericht en bedenken waar alles moet staan. Daarnaast voelt het ook heel sterk als een nieuw bestaan opbouwen. Niks is meer ‘gewoon’ en zelfs een bezoek aan de supermarkt voelt als een avontuur. Want ja, als je in de middle of nowhere woont, waar is dan de supermarkt? Of andere winkels? Een benzinepomp? Restaurant? Nou, bij alles stap je in de auto. Bij alles? Bij één ding niet, daarover later meer!
De trip naar een supermarkt duurt ongeveer 15 tot 25 minuten. Dat ligt een beetje naar welk dorp je gaat of naar welke super je wilt. Er is een Aldi in de buurt, maar ook de wereldberoemde Carrefour, Super U en Intermarché. Dus qua aanbod is er genoeg, we moeten ze alleen vinden en er een stukje voor rijden. En als je er dan bent, waar staat alles en wat hebben ze eigenlijk? Zo is zelfs het ‘gewone’ boodschappen doen al een avontuur.
En dan spreekt ook nog iedereen Frans. En dat willen wij ook. Dus we babbelen met ons steenkolenfrans en dat gaat best goed! We hadden al gesprekken met de controleur van de brandblussers, met de internetmonteur en in de supermarkt en brico (het Franse woord voor doe-het-zelf zaak)
Daarnaast worden we ook steeds bezocht door fietsers die een tocht “Langs Oude Wegen” fietsen. Wij zitten op 1,5 kilometer van de route en staan vermeld in het routeboekje. Ze logeren in een tentje of genieten van een nacht in een ‘echt’ bed op een van onze chambres. Tijdens de maaltijd ontstaan mooie gesprekken en vaak kletsen we nog even na.
Naast alles een plekje geven en de dozen uitpakken zijn we ook bezig om ons bestaan op te bouwen op deze prachtige oude boerderij uit 1618. We zijn gestart met het opzetten van de moestuin. We hadden zakjes zaad mee, en vonden zelfs een aantal biologische plantjes (tomaat, komkommer ui, sla en pepertjes) bij de Aldi en de Brico! Die hebben we in de tuin gezet. Naast de moestuin staat een 1000 liter vat, wat we kunnen vullen met bronwater. We hebben namelijk beschikking over een waterbron. Hier drinken we graag van en ook voor de tuin is het fijn dat we het waterleidingnet kunnen ontzien. “Is dat water dan wel getest?” Horen we je vragen. Het antwoord van de vorige bewoner Hans is duidelijk: “Ik test het elke dag de afgelopen 10 jaar en leef nog steeds.” Wat ons betreft smaakt het heerlijk zacht en we zetten er graag onze koffie en thee mee.
De bron komt uit in een groot betonnen bad, wat naar believen gevuld kan worden. Zo ontstaat er een koudwaterbad van ongeveer 11 graden. Na een aantal keer oefenen onder de douche met koud water, verzamelde Marko genoeg moed en is er in gaan zitten. Ja, het was erg koud, maar ook een geweldige sensatie! Voor herhaling vatbaar! We brengen je graag wat Wim Hof ademtechnieken bij om zelf ook een duik in het koudwaterbad te nemen!
In de tuin staat ook een oud kippenhok, wat we momenteel gebruiken als kas. We hebben er zaad geplant en er komen momenteel al ienie-mini plantjes uit. We laten ze nog maar even lekker binnen staan, tot ze wat groter zijn. De project moestuin begint goed! In de kas vonden we ook een klein wespennestje. Zoals we het zelf nu onderzocht hebben, is het de franse veldwesp en deze is bijna niet tot last voor de mens. We laten deze dan ook mooi zitten en kijken het de komende tijd aan. Als het goed is, wordt het nest niet veel groter, en dan vinden wij het ook niet zo heel spannend.
Verder was er ook project Internet. We konden nog even voortborduren op het abonnement van de oude bewoners, totdat we zelf iets hadden afgesloten. Bastiaan van Dam heeft ons daar prima mee geholpen en er voor gezorgd dat we een goede dekking hebben qua wifi in en om het huis, en zelfs helemaal in de buiten yoga ruimte. Nu kan Dorine ook buiten de zoom-les verzorgen! We zijn er erg blij mee.
Ook worden onze wandelingen steeds langer en verder. We leren de omgeving steeds beter kennen en zijn verrast over de veelheid aan paadjes en weggetjes waar je heerlijk kunt wandelen en waarbij we Guus de hond overal los kunnen laten lopen. We ontmoeten er namelijk niemand. We vinden prachtige beekjes met mooie bruggetjes en een prachtige afwisseling van bos en open velden.
Tijdens onze wandeling waarbij we door het dorpje Saint Pierre Chérignat liepen, hoorden we ineens achter een hoge heg: “Goh, je hoort niet vaak iemand Nederlands praten” We kwamen in gesprek met Janneke en Serge, die al meer dan 20 jaar daar woonden. De vorige bewoners Hans en Joke, hadden ze al wel eens genoemd, maar daar hadden we nog niks mee gedaan. En nu liepen we gewoon langs hun huis! Ze hebben vlak bij ons een grote boomgaard en hebben een droom van een tuin, met allerlei groenten en fruit. Janneke verteld ons dat in het dorpje verderop, Saint Martin Sainte Catherine een klein winkeltje was, wat gedreven wordt door vrijwilligers. Er worden daar producten aangeboden die door lokale mensen worden geteeld. Het winkeltje is alleen open op zaterdagochtend, dus je begrijpt wel waar wij die zaterdag erna heengingen!
We besloten om op de fiets naar het winkeltje in Saint Martin Sainte Catherine te gaan. Het was per slot van rekening niet ver en al die camino pelegrino’s die ons bezochten op de fiets, fietsten soms wel 800 kilometer. Dan moesten wij niet piepen over die 5 kilometer. Maar ach, op een fiets met 3 versnellingen en een terugtraprem was dat wel een uitdaging. Moe maar voldaan kwamen weer thuis. En nee, dit is niet de laatste keer dat we gaan fietsen en we gaan ook zeker vaker naar het winkeltje toe!
We genieten van elk moment dat we hier zijn. We genieten van deze prachtige plek en zijn blij dat we deze kunnen delen met de bezoekers die hier komen. We leggen ze graag in de watten en iedereen vertrekt hier met een grote glimlach. De omgeving is ook prachtig. We genieten volop van alle paadjes en watertjes. We eten ook al uit onze tuin. Ook al is de moestuin nog in ontwikkeling, we maken al brandnetelsoep en vlierbessensiroop. Maar daarover komt aan aparte blog.
Ook hadden we nog een bijzonder gênant moment, die te leuk is om niet te vertellen. Op zondagavond besloten we om onze sauna eens uit te gaan proberen. We hebben een caravan, die volledig aan de binnenkant vertimmerd is tot sauna. Inclusief een houtkacheltje en buiten een koude douche om af te spoelen. We zijn blij dat we deze sauna konden overnemen. Toen de temperatuur eindelijk op stoom kwam, hebben we drie rondes van een kwartier zitten puffen. Heerlijk! En tussendoor in je blote niksie naar die douche om af te spoelen. Maar ach, we zijn achterin onze eigen tuin met hoge struiken er omheen, dan kan dat toch?
Totdat we stemmen hoorden… “Hallo?” Er waren fietsers aangekomen die graag wilden overnachten. Gauw een handdoek omgeslagen en de mensen welkom geheten. Tijdens het tent opzetten konden wij gauw onze kleren aantrekken en zo kwam alles weer goed. Maar we hebben er wel om gelachen!
De sauna is ook onderdeel van het gevoel wat we met jullie willen delen op deze plek. Dus als je geïnspireerd geworden bent, nodigen we je van harte uit om ons te bezoeken. Wij delen met liefde deze prachtige plek met alles wat het biedt. Wij knappen er helemaal van op en komen tot rust. En dat gunnen we jou ook!
De eerste week zit er op. Vorige week maandag 5 mei waren we in de boerderij, samen met de oude eigenaren en met de Franse notaris. De officiële documenten moesten pagina voor pagina, aan beide kanten geparafeerd worden en tot slot door iedereen ondertekend worden. Alle blaadjes gingen keurig rond en even later was de overdracht een feit: Joke en Hans hadden Le Mas Bellanger overgedragen aan ons, Marko en Dorine. De champagne ging open en gezamenlijk dronken we een glaasje bubbels. De makelaar gaf ons een telefoonnummer voor de overdracht van de elektriciteit en moest er daarna vandoor met de notaris, Joke en Hans om dit zelfde ritueel nog een keer uit te voeren voor het huis wat Joke en Hans gekocht hadden.
Even later was iedereen weg en zaten wij in een overvolle kamer, volgepropt met ons huisraad, kasten, bankstel, wasmachine, koelkast en een miljoen dozen en een hond. We waren helemaal gesloopt en alle spanning kwam nu vrij. “Het is nu van ons” fluisterden we tegen elkaar en hielden elkaar stevig vast. Hier hadden we de afgelopen maanden naartoe gewerkt door steeds beetje bij beetje spullen in te pakken en te sorteren wat mee moest, wat weg kon of wat naar iemand anders toe mocht. En nu zaten we hier, in de salon, propvol met onze huisraad en konden we gaan starten met inrichten. Hoewel: starten met inrichten? We hadden al een gast!
Tijdens ons afscheidsetentje in Odoorn had Marko al een telefoontje ontvangen van een man die de route naar Santiago de Compostela fietste en graag bij ons wilde overnachten. Wij hadden hem dit toegezegd, maar ook verteld dat als hij zou arriveren, wij dan nog niet de eigenaar waren, maar weldra zouden zijn. En zo ging het ook. De man was in de Salon d’été (de buitenkamer) gaan zitten en toen de notaris, de makelaar en Hans en Joke vertrokken heetten wij hem hartelijk welkom. “Let maar niet op de rommel” zeiden we, en de man kon daar erg om lachen. Hij was erg tevreden dat hij een slaapplek had voor de nacht, en dan maakte het hem niet zoveel uit dat hij tussen de verhuisdozen moest mee-eten.
Door zijn komst konden wij ons niet meteen op het uitpakken storten en dat zorgde dat alles heerlijk kon vertragen. We zijn die nacht ook gewoon lekker in de camper gaan slapen en we zijn pas nadat de fietser vertrokken was, begonnen met het werk. En we wilden het graag naar onze smaak inrichten, en hoewel alles er netjes uit zag en zeker ook heel schoon was achter gelaten, wilden we toch hier en daar onze eigen smaak en touch geven aan de kamers. Dus zijn we lekker in de weer geweest met verf om een aantal wanden weer opnieuw van een kleur te voorzien. We moesten van donker (donkergroen en donkergrijs) naar wit (créme) dus hadden we een grote emmer witte muurverf van de action gekocht. Daar hebben we van gemerkt dat de kwaliteit niet geweldig was, maar na drie keer sausen hadden we toch een mooie ondergrond om de kleur die we zelf hadden gekozen te gaan verven. Het kostte een hoop energie, maar het was de moeite waard.
Tussen het verven door waren we ook in de weer met de dozen. In welke kamer, uitpakken, waarin moet dat dan? En waar bewaren we dit? In de slaapkamer staat één kast en er hangt een stang voor een serie kleerhangers. Hoe krijgen we al onze kleren daar kwijt? En het kantoor/logeerkamer? Dat leek een prachtige ruimte om de dozen even in te parkeren, totdat Dorine besefte dat ze ook een yoga-lesplek nodig had en dat die kamer zich daar het beste voor leent. En dan wil je geen dozen in beeld als je les aan het geven bent. Het was dus best een gepuzzel. Maar we konden toch na de eerste nacht nu eindelijk in de slaapkamer slapen in onze eigen bedden, die al ruim een week in Le Mas Bellanger hadden gestaan.
De dagen starten we met een wandeling met Guus, de labrador. Ook voor hem is er veel veranderd. Hij bleef de afgelopen week ook continu achter ons aanlopen, soms tot ergernis aan toe. Maar ach, ook voor hem veranderde er heel veel: van rondjes door een bekend bos, waarbij hij voortdurend op zijn hoede was voor ontmoetingen met andere honden naar een plek waar we dwars door de velden wandelden (tenminste de velden waar geen koeien op stonden) en niemand tegenkwamen. Het duurde ook zeker een week voordat hij kon landen. Hij blafte dan ook heel hard toen er zomaar een fietser stopte om te vragen of hij zijn tentje bij ons kon opzetten. Gelukkig was hij niet bang van honden en na wat gesnuffel was het ook zo over. Ook daar zal hij aan moeten wennen, dat er steeds volk op ‘zijn’ erf loopt. Bij de derde gast vergat hij al te blaffen en deze camperaars werden enthousiast kwispelend begroet. We weten dat niet iedereen er van gediend is, dus als het even kan, laten we hem niet alleen naar buiten als we gasten hebben. Maar als ik buiten het gras aan het maaien ben, en Guus vergezeld me, dan kan het gebeuren dat je een enthousiast onthaal krijgt door Guus.
In deze eerste week ging ook nog eens de auto stuk. Hij sprong in de noodloop en met 60 km per uur konden we nog naar huis rijden. Daar gaan we maar snel mee naar een garage. En zoals bij elke verhuizing moest er helaas ook wat sneuvelen: we hadden een prachtige vogelvoerplank met twee potten pindakaas gekregen en die was gevallen. De plank was gelukkig nog heel, en we kopen gewoon twee nieuwe potjes voor de vogels! Verder is het natuurlijk wel zo dat we niks weten waar iets ligt. Ook al heb je het ergens in gedaan, door de drukte en stress weten we niet helemaal waar het ook al weer neergelegd was. En ook raar: de plankjes van twee smalle boekenkastjes waren zoek. En een complete brede boekenkast. We hadden toch echt drie billy boekenkasten. Maar uiteindelijk hadden we er maar twee meegenomen. En blijkbaar hebben we met onze rit naar de stort per ongeluk ook de plankjes weggegooid. Iets anders kunnen we niet bedenken. Maar gelukkig hadden we brede planken over en kon Marko die verzagen tot mooie passende boekenplankjes, zodat de kasten die we nog hadden, allemaal konden gebruiken.
Terugkijkend na een week klussen en bezig zijn beseffen we dat we op een prachtige plek terecht zijn gekomen. Een plek met veel groen, rust en goede energie. We hebben in het huis al een boel bereikt, we hebben ook al een aantal boodschappen gedaan, maar de omgeving gaan we nog wel beter leren kennen. We hebben heerlijk gewandeld, we hebben zelfs al gasten mogen ontvangen, terwijl we daar nog niet helemaal klaar voor waren. Maar ja, wat is helemaal klaar? Wij zijn begonnen en eigenlijk ben je dan meteen helemaal klaar. We hebben een frans telefoonnummer geregeld, we waren druk bezig met internet aanvragen, samen met een lokale IT’er, Bastiaan van Dam, die hier in de buurt woont. Leuke enthousiaste man met veel tips, en niet alleen op het gebied van internet, maar hij heeft ook een camping, ook een zitmaaier (die ik eerst niet aan de praat kreeg, maar dankzij zijn tips wel) en sowieso tips over het dagelijks leven in Frankrijk.
We hebben deze eerste week hard gewerkt, maar het voelde niet als werk. We waren gewoon heerlijk bezig en hebben genoten van alles wat op ons af kwam. Ook de pech met de auto, het zwoegen m et de goedkope verf, het missen van de plankjes, het hoorde er allemaal bij. En vooral de wandelingen met Guus, dwars door de velden, beekjes oversteken, lekker door het hoge gras, opletten voor het schrikdraad, het was allemaal prachtig. We konden ons verstaanbaar maken op plekken waar dat nodig was en we kijken vol goede moed uit naar wat komen gaat!
Er breekt een nieuwe periode aan voor Le Mas Bellanger. Joke en Hans hebben de boerderij met Chambres d’Hôtes en minicamping verkocht en gaan verhuizen naar Bujaleuf. Dat kon je ook lezen in de vorige blog, hun laatste blog. En nu is er toch weer een blog, maar geschreven door iemand anders. Door de nieuwe eigenaren van Le Mas Bellanger. Onze eerste blog. En wie zijn wij dan?
Mogen wij ons voorstellen? Wij zijn Marko Sturing en Dorine Kuipers uit Emmen, Nederland. Wij waren op zoek naar ruimte, rust, groen en een plek om vanuit te kunnen werken. We zochten ruimte om mensen welkom te heten voor vakantie, om yogalessen te geven, om (mindful) wandelingen te organiseren en zelf ook uit de race te stappen van het jachtige leven. Dat konden we in Nederland niet vinden en tijdens onze reizen met onze camper kwamen we steeds uit in Frankrijk. “Konden we hier maar gaan wonen” was vaak onze opmerking als we weer op de terugweg naar Nederland waren. Totdat we er eigenlijk genoeg van kregen om weer in dat drukke leven te stappen. We besloten in de zomer van 2024 dat we wilden gaan emigreren naar Frankrijk. In die periode hebben we onderzocht in welke gebieden we dan zouden willen wonen en wat we daar wilden gaan doen. Beide opties werden ons snel duidelijk: We wilden een B&B, een camping/camperplek en ruimte om retraites te organiseren. En graag in een rustig gebied.
We struinden het internet af en al gauw werden de gebieden steeds duidelijker. Ook kregen we een beter beeld van het aanbod en wat voor ons de mogelijkheden (en onmogelijkheden) waren. We besloten om in oktober twee weken met de camper op pad te gaan in de regio waarin we ons wilden vestigen en legden wat contacten met makelaars om de gewenste panden te kunnen bekijken. We merkten dat dat moeizaam ging en dat er vaak geen adressen en locaties vrijgegeven werden. Bij een Nederlandse makelaar die een Chambre d’Hôtes te koop had ging het wat soepeler en via de website van die Chambre konden we alvast wat sfeer snuiven.
In die twee weken hebben we een spoedcursus makelen in Frankrijk gehad. De markt was niet te vergelijken met de Nederlandse markt en we werden er soms moedeloos van, hoe het er in Frankrijk aan toe ging. Toen we een kijkje mochten nemen bij die oude boerderij uit 1618, waarin een Chambre d’Hôtes gedreven werd door een Nederlands stel, en die makelaar was ook Nederlands, waren we eigenlijk meteen verkocht. Niet om het nederlandse aspect, maar om wat het was en wat het bood. En dat het allemaal behoorlijk soepel verliep, voelde voor ons als wind in de rug. Dat dit ons juiste pad was. Dit is wat we wilden. En dat was Le Mas Bellanger. Het koopcontract werd getekend, er kwam in Emmen een te Koop bord in de tuin. Inmiddels is het huis in Emmen verkocht en zijn de voorbereidingen in volle gang. We zijn Hans en Joke heel dankbaar voor al het werk wat ze in en om Le Mas Bellanger hebben verricht en voelen ons bevoorrecht om hun levenswerk te mogen opvolgen.
In Emmen wordt er druk ingepakt. Marko is gestopt met zijn werk als opticien en wandelcoach en richt zich momenteel volledig op de emigratie. Met zijn ervaring in de retail maar ook als onderwijzer zal hij zich nu gaan bekwamen in het gastheerschap. Dorine rondt haar yogalessen af en sluit haar yogastudio met de Paasdagen. Ze kan nu haar oude professie als gastvrouw weer oppakken. Nu komt haar diploma van de Hogere Hotelschool uit Leeuwarden mooi van pas! (Cum Laude afgestudeerd!) Het huis in Emmen wordt opgeleverd op 28 april. En 5 mei is de overdracht van Le Mas Bellanger. Gelukkig mogen we onze spulletjes al bij Joke en Hans stallen voor 5 mei. Ook zij zijn druk bezig met inpakken. Zij gaan -net als wij- een nieuwe periode tegemoet. Gelukkig blijven ze in de buurt en mogen we ze alles vragen waar we tegen aan lopen. Wij nemen het stokje over en zullen de Chambres d’Hôtes en camping voortzetten. En daar komt dan de yoga, wandelingen en retraites nog bij!
Tsja, dan is daar zomaar het moment voor de allerlaatste blog…
Ons huis is verkocht, dat wil zeggen het voorlopig koopcontract is getekend en de bedenktijd is om. Dus als de kopers er nu nog van af zouden willen, kost ze dat een paar centen. Maar ze willen er natuurlijk helemaal niet van af, ze zijn net zo enthousiast als wij destijds. Alleen moeten zij nog even hun huis verkopen in Nederland, maar gezien de gekte daar op de woningmarkt ( en ik heb hun huis gezien op Funda) komt dat vast goed. De overdracht zal uiterlijk 1 april 2025 zijn. Dus we hebben nog een maand of 3 om dingen te regelen en te ontspullen!
We zijn wel blij dat de kopers mensen zijn die ons werk gaan voortzetten en ze komen, in tegenstelling tot ons, in een min of meer gespreid bedje, ze kunnen meteen gaan draaien als ze willen.
Het is een dubbel gevoel wat we hebben, aan de ene kant zijn we blij dat we het een stuk rustiger gaan krijgen en meer tijd zullen hebben voor andere dingen, maar aan de andere kant zullen we deze fantastische plek ook enorm gaan missen! Onze favoriete borrelplek aan de overkant, het bronwaterbad, de lindes, die als ze net gesnoeid zijn, er zo mooi spookachtig uitzien. Het zijn zomaar een paar van die dingen die ons aan het hart gaan. Eigenlijk geldt dat voor het hele terrein en het huis, alle mooie plekjes die we gemaakt hebben…
Maarrrr, we hebben een ander huis gevonden in Bujaleuf, hier zo’n 30 km vandaan. Met recht een ander huis, compleet anders, niet “oud,scheef en beroerd”, waar wij normaal voor vallen. Het is een huis uit het jaar 1969 in een compleet andere stijl, maar met een uitzicht waar je U tegen zegt, op een (stuw)meer! Het huis is veel kleiner (vandaar dat ontspullen) maar het heeft als voordeel dat kamer, keuken, slaapkamer en badkamer op één verdieping zijn, toekomstbestendig zeg maar. Daarentegen moet je wel buitenom naar de sous-sol, oftewel de onderverdieping, met een bijkeuken, opslag/werkruimte en logeerkamer met douche en wc. We willen daar uiteindelijk 2 logeerkamers gaan maken en buiten een schuurtje maken of een kant en klaar iets neerzetten, waar Hans nog lekker kan hobbyen.
We gaan het geheel nog wel (nieuw werkwoord) ver-HansenJoke-nen natuurlijk! Dat wil zeggen wat meer kleur en gezelligheid erin brengen, met wat oude meuk ofzo…..Maar we zien onszelf al helemaal zitten, met een wijntje of biertje, in de veranda met zicht op het meer! Het schijnt zelfs dat je op de nabijgelegen camping, beheerd door Nederlanders, broodjes kroket kunt kopen! Hoe mooi kan het leven zijn! We hebben zin in deze nieuwe uitdaging!
Bujaleuf is een plaats waar nog iets meer levendigheid is, er is een bakkertje op loopafstand,daar wil Hans elke morgen een broodje gaan halen, een kleine supermarkt, een bar-tabac ( onze nieuwe huiskamer…) en bij het zwemmeer met strandje is ook een restaurant, die in de zomermaanden geopend is.
We verhuizen wel naar een ander departement. We kunnen straks niet meer zeggen: “On est heureuse en Creuse”, maar het wordt voortaan : “Nous sommes bien en Haute Vienne!
We hebben een prachtige tijd gehad op Le Mas Bellanger en we willen al onze gasten bedanken, die ons avontuur hebben doen slagen! Zoveel leuke mensen ontmoet en ook nieuwe vrienden gemaakt, mille fois MERCI! Tevens maken we van de gelegenheid gebruik om iedereen hele mooie feestdagen te wensen en een fantastisch 2025!
Aan het eind van de winter 22/23 hebben we het laatste project binnenshuis aangepakt. De bijkeuken, daar waren nog steeds wat muren die nog een gipsplaatje misten en ook een likje verf zou de boel wel wat opfrissen, het was nog erg donker in jaren-70-bruin. Hans maakte ook een meubel waarin wasmachine, droger, wasmanden, wasmiddelen etc. opgeborgen konden worden.Tussen de wasmachine en droger kwam een uitschuifbare plank waar de was meteen kan worden opgevouwen, handig! Strijken doe ik daar ook, alles lekker bij elkaar. Hoe blij kan je zijn met een washok, nou best wel!
Ook kregen we begin 2023 een huisnummer! Eigenlijk 2 nummers, volgens een bericht van het belastingkantoor, 15 en 17, want feitelijk hebben we 2 huizen. We hebben ook 2 watermeters en 2 elektriciteitsmeters. Maar toen ik bij het gemeentehuis kwam, waren ze er daar toch van overtuigd dat we maar 1 nummer hadden nr. 15. En als we ooit nog eens dachten dat er 2 nummers moesten zijn, konden we altijd weer terugkomen. C’est la France….! De straatnaam is ook meteen maar veranderd, het is route du Mas Bellanger geworden. Het nieuwe adres is nu : 15 route du Mas Bellanger, 23430 St. Pierre Chérignat
In het voorjaar van 2023 werd Hans geveld door de kattenkrabziekte. Wij hadden er ook nog nooit van gehoord… Het begon, begin maart met een week lang erge hoofdpijn, we dachten dat het een voorhoofdsholteontsteking was, maar het bleek achteraf een voorbode. Daarna verscheen er een bult in z’n lies, of eigenlijk 3 bulten, die samen een grote bult vormden. We dachten meteen dit is foute boel, dus naar de dokter. Onze huisarts was er niet, dus kregen we z’n vervanger, een eigenlijk al gepensioneerde arts. Dat is op zich niet erg, maar deze man was behoorlijk verstrooid, wat niet erg veel vertrouwen gaf in zijn kunnen. Hij wist niet wat het was, maar na bloedprikken, 2 antibioticakuren, die niks deden en een soort van provisorische echo,(hij had zelf thuis nog een echo-apparaat, maar hij was geen specialist zei hij al) stuurde hij ons door naar een bevriende chirurg, die moest de bult(en) er maar uithalen om te kijken wat het was. De chirurg vroeg wat de klachten waren en stelde meteen de vraag: “Hebben jullie huisdieren? “Eh ja”. “Katten, jonge katten? “Eh ja”. “Dan denk ik dat ik weet wat het is”, zei hij en stuurde ons door naar een infectiespecialist. Sterker nog, hij bracht ons er meteen heen, want de weg ernaar toe was nogal ingewikkeld volgens hem, gangetje zus, trapje zo, lift daar etc. Wat een service! De infectiespecialist was heel enthousiast, “dat ziet er goed uit” zei hij. We keken mekaar eens aan, zo goed vonden wij het er niet uitzien. “Jouw witte bloedlichaampjes doen uitstekend hun werk! De bulten in Hans z’n lies, vormden namelijk een barricade in zijn lymfeklieren tegen een bacterie die door een krabje van een van onze katten, in zijn bloed terecht was gekomen. We leerden toen dat jonge katjes, tot ongeveer een jaar, die bacterie onder hun nageltjes kunnen hebben, weet het maar… De bulten zouden vanzelf moeten opengaan, zodat de rotzooi er uit zou kunnen. Zo niet, dan kon de chirurg er een sneetje in geven om de boel op gang te helpen.We besloten om het eerst maar op z’n beloop te laten. Het geheel werd na verloop van tijd eerst rood, toen blauw en was zeer pijnlijk. Na contact met de infectiespecialist, het was volgens hem een normaal verloop, besloten we om de boel open te laten snijden door de chirurg. Op de dag van de afspraak, begin april, was een van de bulten al spontaan gesprongen. De chirurg sneed (toch) alle drie de bulten in, onverdoofd (!) en terwijl hij bezig was en Hans verging van de pijn, vroeg ie ineens: “Kijk je wel eens westerns? “Eh ja, hoezo? “Nou daar hebben ze altijd whisky”. “Ja dat mis ik nou”, zei Hans.”Nee, niet voor jou, voor mìj! zei de chirurg.Heerlijke humor en het leidde mooi de aandacht af. We werden naar huis gestuurd met de waarschuwing dat we de katten niet dood mochten maken en een recept voor dozen vol verbandmiddelen en aanverwante artikelen. Vanaf die dag kwam er dagelijks een wijkverpleegster aan huis om de wonden schoon te maken en te verbinden. Er ging steeds honingzalf op, wat in het begin nogal pijnlijk was, het prikte enorm, maar uiteindelijk deed het toch zijn werk. Volgens de zuster was betadine-zalf beter, maar toen we voor de eerste controle weer bij de chirurg waren, was het meteen “NON, DU MIEL! Hij stond erop dat er honingzalf gebruikt zou worden. Met betadine zou de wond te snel dichtgaan, zonder dat alle troep er eerst uit was. We hadden trouwens als verrassing een zakflesje whisky voor hem mee, dat kon ie erg waarderen. De wijkverpleging heeft nog tot 11 mei geduurd, de zusters hadden er samen nog een informatiemiddag aan besteed, want zij hadden dit ook nog nooit eerder meegemaakt in de praktijk. De eindcontrole bij de chirurg was 24 mei. Hij liet meteen het flesje whisky zien. “Oh, heeft u het nog niet opgedronken? vroegen we. “Nee, ik bewaar het voor de echt serieuze gevallen” zei hij. Haha. Nou al met al was Hans een kleine 3 maanden zoet met dit geintje. Het voordeel is wel dat hij nu immuun is voor die bacterie! De andere foto’s zal ik jullie besparen….
Juni 2023 begon Hans met de aanleg van een plek voor het zwembad, die we van broer Jeroen hebben gekregen. Zijn kroost maakte er weinig gebruik meer van en zijn tuin was ook eigenlijk wel vol met dit bad. Eerst kwam iemand uit het dorp met z’n kraantje om de grond wat te vlakken, dat scheelde heel veel spitwerk met de hand. Daarna heeft Hans de wanden wat gestut en (toch nog weer) een geul gegraven om er elektra bij te brengen voor de pomp. Daarna is er zand op gegaan voor de stabilisatie en toen kon ie het bad gaan opzetten. Er bleken wel wat lekjes in te zitten, maar gelukkig was ons oude opblaasbad aangevreten door de muizen, daardoor hadden we materiaal genoeg om de gaatjes te dichten…:) Heerlijk hoor zo’n groot zwembad, er is goed gebruik van gemaakt en op rustige dagen gingen we zelf ook lekker plonzen. Wel denken we erover om de grond onder het zwembad nog wat meer te verharden in de vorm van tegels of beton, want het bad zakte toch nog licht scheef.
Eind juli moesten we helaas afscheid nemen van onze geliefde Pluk. Hans vond haar dood langs de weg. Waarschijnlijk is ze aangereden door een elektrische auto, die ze niet heeft gehoord. Er zaten mensen in de gîte naast ons met zo’n auto. Normaal gesproken wist ze niet hoe snel ze de kant in moest duiken als er een auto aankwam. We hebben niet eens een jaar van haar mogen genieten, maar waren toch al zeer aan d’r gehecht. Of zij de veroorzaker was van de kattenkrabziekte blijft een raadsel.
In september gingen we op vakantie naar de Pyreneeën omdat het rustig was qua boekingen.Alsof de duvel er mee speelde kregen we toen we eenmaal weg waren, ik denk wel 6 aanvragen voor in diezelfde periode! Nou ja, jammer dan, we hadden geboekt en we gingen ervoor. We hadden een gîte gehuurd, maar wisten toen nog niet dat die in een dorpje bovenop een berg was. Er liep een hele smalle weg naartoe met aan de ene kant de bergwand en aan de andere kant een diepe afgrond. We zaten met samengeknepen billen in de auto, zeker de eerste keren. Daarna begon het een soort van te wennen, maar echt prettig was het niet, steeds maar hopen dat er geen tegenliggers zouden komen. Het was een weg van 14 km, waar we steeds een half uur over deden. Het gebied was wel erg mooi gelukkig en we hebben ons dan ook best vermaakt.
Kennissen verhuisden augustus 2022 terug naar Nederland en hadden gevraagd of wij hun oude caravan wilden hebben. In eerste instantie hadden we daarvoor bedankt, want we hadden al een oude caravan en dat was genoeg. Totdat enkele tijd later hier andere kennissen kwamen en die vertelden een verhaal over vrienden van hun die een caravan hadden omgebouwd tot sauna. Wat een prachtig idee! Hans keek me aan en wist meteen dàt ga ik doen met die caravan, ik wil ‘m toch wel hebben! Eind november 2023 begon ie met het project. Eerst alles eruit slopen, afvoeren naar de stort en daarna kon het bouwen beginnen. Het resultaat is mooi, het ziet er behoorlijk profi uit allemaal. We zijn net in Nederland geweest en hebben daar een saunakachel opgehaald. Nu moest er alleen nog aansluitmateriaal voor die kachel komen, maar helaas was de juiste maat pijp etc. hier niet te vinden bij de bouwmarkten. Het is nu besteld bij een internetbedrijf en als het goed is wordt het volgende week geleverd. We kunnen niet wachten, we hebben er zo’n zin in! Er zijn hier de laatste tijd zoveel druilerige dagen geweest en het lijkt ons zo heerlijk om dan in de sauna te kunnen gaan zitten. Eigenlijk is het bij elk weertype lekker. Nou nog effies geduld. We rijden ‘m straks richting de bron, dan kunnen we na de warmte lekker afkoelen met of in het koude bronwater.
En dan ben je zomaar meer dan een jaar verder… Ook deze periode hebben we weer niet stil gezeten, behalve dan om mooi aan te zitten en dat doen we graag! Als het weer het enigszins toelaat zitten we graag achter de schuur, daar is een heerlijk plekje met een prachtig uitzicht. We zitten dan op een oude, foeilelijke bank, maar hij zit heerlijk. Hier gaan we nog eens een mooi terras maken, we houden plannen.
In de periode november 2021 t/m januari 2022 hebben we weer een gedeelte van ons privévertrek aangepakt. De kozijnen van de slaapkamer en de douche werden vervangen en van een kleurtje voorzien, daardoor passen ze nu beter in het geheel.
Ook hebben we in deze periode een nieuwe badkamer gecreëerd, super de luxe met vloerverwarming, dus lekker warm aan de voetjes. Wat een verbetering is het geworden, natuurlijk konden we altijd al douchen, maar in een benauwd hokje met een douchegordijn, wat uiteraard altijd de neiging had om tegen je aan te plakken en als je per ongeluk de zeep liet vallen, zat je met je kont tegen de muur. Nu is het lekker ruim en Hans heeft er ook een wc in geplaatst, ’s nachts wel zo prettig dat je niet naar beneden hoeft te gaan.
In mei 2022 zijn we een weekend met Loes en de kinderen naar ons favoriete eiland Terschelling geweest. Dit om ons 40-jarig huwelijk nog te vieren en de 40e verjaardag van Loes, ja,ja… We hadden gelukkig mooi weer, al was het best frisjes en werden we op het strand min of meer gezandstraald.
Het hoogseizoen 2022 was iets minder druk dan gewoonlijk. Waar het aan lag, geen idee, misschien gingen de mensen weer wat verder op vakantie, of misschien was er juist wat minder budget of misschien kwam het doordat ze in de maanden juli en augustus nu minimaal 2 overnachtingen bij ons moesten boeken? We weten het niet, maar we hoorden van collega’s dat zij hetzelfde “probleem” hadden. Wij gaan deze 2-nachten-regel in juli en augustus in ieder geval doorzetten, het is ons desondanks prima bevallen.
We hebben dit jaar in voor-, hoog- en naseizoen veel vrienden, familie en bekenden mogen ontvangen. Ook hebben we steeds vaker terugkerende buitenlandse gasten, dat doet ons erg goed.
Veel van onze gasten stappen na enige aarzeling, toch steeds vaker ’s morgens in het bad met koud bronwater of juist in de middag om af te koelen. Hans heeft het bad betegeld, zodat het nu wat makkelijker schoon te maken is. Er komt nog een randje beton om het bad te zijner tijd.
Al is het best veel werk, we zijn toch altijd blij als we weer kunnen oogsten van ons groentetuintje. Knoflook, uien, wortelen, prei, radijs, tomaten, knolselderie, bleekselderie, courgettes, pompoenen, aardappelen etc. Alles onbespoten uiteraard! Een gedeelte van de aardappelen wordt verwerkt tot frieten, mmm lekker! Ze gaan 1 x voorgebakken de vriezer in, zo hebben we een voorraadje.
De eerste 2 weken van oktober genoten we van een welverdiende vakantie in eigen land, een week in de Jura, in een gîte van Franse mensen die al verschillende keren bij ons hebben gelogeerd. Een prachtig gebied, met veel watervallen, bergkloven en meren. We hebben daar heerlijk gewandeld.
De 2e week hebben we doorgebracht in Annecy, een mooie stad aan het meer van (H)Annecy. Hier hebben we voornamelijk terras gezeten en zijn we veel uit eten geweest. We wilden eigenlijk ook tripjes met de auto maken de bergen in, maar er was een brandstofcrisis, je kon bijna nergens meer tanken. We wilden niet het risico lopen om niet meer naar huis te kunnen, dus bleven we maar een beetje in de stad.
Toen we terugkwamen van onze vakantie, konden we onze nieuwe huisgenoten ophalen. 2 poezen, zussen, genaamd Pluk en Plok, lekker Frans….! Ze waren toen ongeveer 5 maanden. Goed tegen de muizen en ze brengen veel gezelligheid, het zijn echte knuffelaars.
November 2022 t/m januari 2023 hebben we de wc beneden en de hal aangepakt. Bij de ressourcerie, oftewel de kringloopwinkel hadden we leuke cognackleurige tegeltjes gezien en waarachtig een bijpassend, wanstaltig, mooi van lelijkheid, behangetje gevonden. Perfect voor de wc, een mooie oude plank met wastafel èn oud zeepbakje maakt het plaatje weer compleet. De hal werd opgefrist met een nieuw verfje, er waren nog veel bruine schrootjes en Hans heeft een meterkast getimmerd, waar ook weer mooi de stofzuiger in kan.
Op dit moment naderen we het einde van alle verbouwingen binnenshuis. Hans is nu begonnen met het laatste project, de bijkeuken. Daarover later meer. Gelukkig hebben we voor om het huis nog diverse plannen, we blijven hier nog wel een tijdje….
Nog een project wat we afgelopen voorjaar hebben aangepakt is de “kiwischuur”, een heerlijke schaduwplek in de zomer. Nadat we in de winter een enorme hoeveelheid kiwi’s hadden geoogst, hadden we de struiken flink teruggesnoeid. Dat had een reden, want we hadden ontdekt dat het geraamte van boomstammetjes, waar de plant overheen hing, aardig aan het rotten was. We hadden al eerder enkele stammetjes vervangen, maar het geheel was eigenlijk aan vervanging toe. Het was natuurlijk niet de bedoeling dat onze gasten tijdens het nuttigen van een heerlijk koel wijntje of biertje, “verrast” zouden worden met een boomstam in de nek.
Zo was het.. Op de eerste foto zaten de muren nog vol klimop. Op de tweede foto is te zien dat dat al is verwijderd. Een prachtig mooie plek, maar heel praktisch was het niet. Het kon gebeuren dat je heerlijk zat met je glaasje in de hand en dan opeens scheef wegzakte. Dat hoefde dan niet perse te komen door het iets te veel nuttigen van alcoholische versnaperingen, maar omdat de grond daar altijd wat drassig was. Een betonvloertje zou een mooie oplossing zijn. Hetzelfde bedrijf dat de betonvloer in onze kamer had gestort, was ook bereid om deze klus uit te voeren. Ze konden alleen niet dicht genoeg bij de te storten plaats komen vanwege het vloeiveld van onze septic tank. Dus moest er een speciale betonwagen komen met een transportband. Dat werkte perfect, maar was ook weer even flink aanpoten voor Hans. Dat beton giert eruit en moet dan zo snel mogelijk verspreid en gevlakt worden.
Van te voren was de grond al uitgevlakt en het betonijzer geplaatst.
Gelukkig hielp de chauffeur van de betonwagen een beetje mee…
Toen kon het opbouwen weer beginnen. We hadden nog wat dikke balken liggen, daar werd een frame van gemaakt. Het dak werd ingevuld met boomstammetjes uit ons eigen bos, waar we eerst de schors van af hebben gehaald. Hopelijk rotten ze dan wat minder snel.
We hadden eerst nog zorgen of de kiwi’s de toch ietwat rigoureuze snoeibeurt wel zouden overleven, maar de natuur bleek zoals altijd sterk en inmiddels begint het alweer aardig dicht te groeien. Hans heeft er ook nog verlichting in gemaakt, zodat we er op mooie zomeravonden nog langer van kunnen genieten. Wij zijn zeer tevreden met het resultaat en hebben er inmiddels al weer heel wat keren gezeten.
Bij zo’n mooie vernieuwde plek, past een nieuwe naam. “Kiwischuur” klinkt wat oneerbiedig, dus dopen we het nu om naar ” Place de Kiwi” !!
Na het plaatsen van het nieuwe kozijn in het kantoor, was het hoog tijd om de rest van die kant aan te pakken. Je hebt er het volste zicht op als je aan komt rijden, dus is het toch ook weer een soort reclameplaatje. Alhoewel de meesten het waarschijnlijk nooit is opgevallen omdat ze bij aankomst of verpletterd waren door al het andere moois wat er te zien is, of omdat ze lichtelijk misselijk waren van alle bochten die ze net hadden genomen (vanaf Ambazac zo’n 72 stuks!). Hoe dan ook, wij vonden het een lelijke hoek, dus er moest wat aan gebeuren.
Hans heeft de grijze betonblokken bedekt met houten planken en daarin ook het deurtje naar het “buitenzoldertje” verwerkt. Dat knapte al geweldig op! Ook een klein puntje van m’n brocante winkeltje kreeg een nieuwe plankenbekleding. Er zaten daar al planken, maar die hadden hun beste tijd gehad.
Toen moest er nog iets gebeuren met de bakstenen omlijsting van het raamkozijn. Verschillende stenen zaten los doordat het voegwerk niet best meer was. Je ziet dit soort raamomlijstingen hier veel, maar bij ons was het het enige raam ( oké, ook nog een heel klein raampje in de porcherie) die dit had. Om het wat meer bij de andere ramen te laten passen, besloten we om het te stucen. Met een zelfgemaakte mal wist Hans de vlakken op te vullen. Hij had wel wat last van een hobbelspaan, maar ach, c’est la France, het hoeft niet allemaal al te recht…
Aan mij restte de taak om het beton van een likje verf te voorzien en daarna doen wat ik het allerliefste doe stylen, het nòg mooier maken door er wat leuke spulletjes neer te zetten. Dit project hebben we in het voorjaar gedaan en op het moment dat ik de eindresultaatfoto’s nam, deze week, waren de spulletjes inmiddels zowat door de hortensia’s overwoekerd. Hopelijk hebben de hortensia’s volgend jaar ook weer meer bloemen, (dit jaar maar een paar) dan is het helemaal een pláátje!
