De eerste week zit er op. Vorige week maandag 5 mei waren we in de boerderij, samen met de oude eigenaren en met de Franse notaris. De officiële documenten moesten pagina voor pagina, aan beide kanten geparafeerd worden en tot slot door iedereen ondertekend worden. Alle blaadjes gingen keurig rond en even later was de overdracht een feit: Joke en Hans hadden Le Mas Bellanger overgedragen aan ons, Marko en Dorine. De champagne ging open en gezamenlijk dronken we een glaasje bubbels. De makelaar gaf ons een telefoonnummer voor de overdracht van de elektriciteit en moest er daarna vandoor met de notaris, Joke en Hans om dit zelfde ritueel nog een keer uit te voeren voor het huis wat Joke en Hans gekocht hadden.

Even later was iedereen weg en zaten wij in een overvolle kamer, volgepropt met ons huisraad, kasten, bankstel, wasmachine, koelkast en een miljoen dozen en een hond. We waren helemaal gesloopt en alle spanning kwam nu vrij. “Het is nu van ons” fluisterden we tegen elkaar en hielden elkaar stevig vast. Hier hadden we de afgelopen maanden naartoe gewerkt door steeds beetje bij beetje spullen in te pakken en te sorteren wat mee moest, wat weg kon of wat naar iemand anders toe mocht. En nu zaten we hier, in de salon, propvol met onze huisraad en konden we gaan starten met inrichten. Hoewel: starten met inrichten? We hadden al een gast!

Tijdens ons afscheidsetentje in Odoorn had Marko al een telefoontje ontvangen van een man die de route naar Santiago de Compostela fietste en graag bij ons wilde overnachten. Wij hadden hem dit toegezegd, maar ook verteld dat als hij zou arriveren, wij dan nog niet de eigenaar waren,  maar weldra zouden zijn. En zo ging het ook. De man was in de Salon d’été (de buitenkamer) gaan zitten en toen de notaris, de makelaar en Hans en Joke vertrokken heetten wij hem hartelijk welkom. “Let maar niet op de rommel” zeiden we, en de man kon daar erg om lachen. Hij was erg tevreden dat hij een slaapplek had voor de nacht, en dan maakte het hem niet zoveel uit dat hij tussen de verhuisdozen moest mee-eten.

Door zijn komst konden wij ons niet meteen op het uitpakken storten en dat zorgde dat alles heerlijk kon vertragen. We zijn die nacht ook gewoon lekker in de camper gaan slapen en we zijn pas nadat de fietser vertrokken was, begonnen met het werk. En we wilden het graag naar onze smaak inrichten, en hoewel alles er netjes uit zag en zeker ook heel schoon was achter gelaten, wilden we toch hier en daar onze eigen smaak en touch geven aan de kamers. Dus zijn we lekker in de weer geweest met verf om een aantal wanden weer opnieuw van een kleur te voorzien. We moesten van donker (donkergroen en donkergrijs) naar wit (créme) dus hadden we een grote emmer witte muurverf van de action gekocht. Daar hebben we van gemerkt dat de kwaliteit niet geweldig was, maar na drie keer sausen hadden we toch een mooie ondergrond om de kleur die we zelf hadden gekozen te gaan verven. Het kostte een hoop energie, maar het was de moeite waard.

Tussen het verven door waren we ook in de weer met de dozen. In welke kamer, uitpakken, waarin moet dat dan? En waar bewaren we dit? In de slaapkamer staat één kast en er hangt een stang voor een serie kleerhangers. Hoe krijgen we al onze kleren daar kwijt? En het kantoor/logeerkamer? Dat leek een prachtige ruimte om de dozen even in te parkeren, totdat Dorine besefte dat ze ook een yoga-lesplek nodig had en dat die kamer zich daar het beste voor leent. En dan wil je geen dozen in beeld als je les aan het geven bent. Het was dus best een gepuzzel. Maar we konden toch na de eerste nacht nu eindelijk in de slaapkamer slapen in onze eigen bedden, die al ruim een week in Le Mas Bellanger hadden gestaan.

De dagen starten we met een wandeling met Guus, de labrador. Ook voor hem is er veel veranderd. Hij bleef de afgelopen week ook continu achter ons aanlopen, soms tot ergernis aan toe. Maar ach, ook voor hem veranderde er heel veel: van rondjes door een bekend bos, waarbij hij voortdurend op zijn hoede was voor ontmoetingen met andere honden naar een plek waar we dwars door de velden wandelden (tenminste de velden waar geen koeien op stonden) en niemand tegenkwamen. Het duurde ook zeker een week voordat hij kon landen. Hij blafte dan ook heel hard toen er zomaar een fietser stopte om te vragen of hij zijn tentje bij ons kon opzetten. Gelukkig was hij niet bang van honden en na wat gesnuffel was het ook zo over. Ook daar zal hij aan moeten wennen, dat er steeds volk op ‘zijn’ erf loopt. Bij de derde gast vergat hij al te blaffen en deze camperaars werden enthousiast kwispelend begroet. We weten dat niet iedereen er van gediend is, dus als het even kan, laten we hem niet alleen naar buiten als we gasten hebben. Maar als ik buiten het gras aan het maaien ben, en Guus vergezeld me, dan kan het gebeuren dat je een enthousiast onthaal krijgt door Guus.

In deze eerste week ging ook nog eens de auto stuk. Hij sprong in de noodloop en met 60 km per uur konden we nog naar huis rijden. Daar gaan we maar snel mee naar een garage. En zoals bij elke verhuizing moest er helaas ook wat sneuvelen: we hadden een prachtige vogelvoerplank met twee potten pindakaas gekregen en die was gevallen. De plank was gelukkig nog heel, en we kopen gewoon twee nieuwe potjes voor de vogels! Verder is het natuurlijk wel zo dat we niks weten waar iets ligt. Ook al heb je het ergens in gedaan, door de drukte en stress weten we niet helemaal waar het ook al weer neergelegd was. En ook raar: de plankjes van twee smalle boekenkastjes waren zoek. En een complete brede boekenkast. We hadden toch echt drie billy boekenkasten. Maar uiteindelijk hadden we er maar twee meegenomen. En blijkbaar hebben we met onze rit naar de stort per ongeluk ook de plankjes weggegooid. Iets anders kunnen we niet bedenken. Maar gelukkig hadden we brede planken over en kon Marko die verzagen tot mooie passende boekenplankjes, zodat de kasten die we nog hadden, allemaal konden gebruiken.

Terugkijkend na een week klussen en bezig zijn beseffen we dat we op een prachtige plek terecht zijn gekomen. Een plek met veel groen, rust en goede energie. We hebben in het huis al een boel bereikt, we hebben ook al een aantal boodschappen gedaan, maar de omgeving gaan we nog wel beter  leren kennen. We hebben heerlijk gewandeld, we hebben zelfs al gasten mogen ontvangen, terwijl we daar nog niet helemaal klaar voor waren. Maar ja, wat is helemaal klaar? Wij zijn begonnen en eigenlijk ben je dan meteen helemaal klaar. We hebben een frans telefoonnummer geregeld, we waren druk bezig met internet aanvragen, samen met een lokale IT’er, Bastiaan van Dam, die hier in de buurt woont. Leuke enthousiaste man met veel tips, en niet alleen op het gebied van internet, maar hij heeft ook een camping, ook een zitmaaier (die ik eerst niet aan de praat kreeg, maar dankzij zijn tips wel) en sowieso tips over het dagelijks leven in Frankrijk.

We hebben deze eerste week hard gewerkt, maar het voelde niet als werk. We waren gewoon heerlijk bezig en hebben genoten van alles wat op ons af kwam. Ook de pech met de auto, het zwoegen m et de goedkope verf, het missen van de plankjes, het hoorde er allemaal bij. En vooral de wandelingen met Guus, dwars door de velden, beekjes oversteken, lekker door het hoge gras, opletten voor het schrikdraad, het was allemaal prachtig. We konden ons verstaanbaar maken op plekken waar dat nodig was en we kijken vol goede moed uit naar wat komen gaat!